Graag wil ik verder mij jeugdverhaal verder schrijven maar de ene kant heb ik geen zin in. In het begin was ik enthousiast maar nu twijfelachtig. En ik was van plan om iedere week een verhaaltje te schrijven. Het blijkbaar is niet gebeurd.

Maar vandaag ga ik verder …

Als jullie mij verhaal volgen, weten jullie waarschijnlijk al dat wij naar religie school moest gaan. De school begon om 17.00 tot half 6 in de avond. Op een dag liep ik niet naar de klas maar naar een huis van een klasgenoten die precies tegenover de school. Met haar zaten wij achter haar huis in lesung (voor rijst) die nooit meer gebruik. Daar zaten wij en wat snack eten, geklets en gelachen. Wij waren niet van plan om dit te doen maar volgende dag deden wij weer.

Op een dag zag ik mijn moeder langs lopen en ze zag mij in de lesung. Wij waren echt geschrokken en ik zag de grote ogen van mijn moeder en ze riep mijn naam “Dhini..! wat doe je daar?” Geen antwoord van mij en zonder twijfel rende ik weg. Mijn vrienden rende naar de klas maar ik niet. Ik rende weg…weg…zo ver mogelijk.

Half 6 begon om shalat maghrib maar ik ging niet naar huis. Ik was echt bang dat mijn ouders kwaad werden door mij gedraag vooral mijn vader. Ik ben altijd bang als mijn vader boos. En toen hoorde ik mijn oude zus mijn naam roepen. Dhini…Dhiniiiiiiiiiiiiiii…! Ik rende weer weg..ver weg. Ik wilde niet naar huis…Nee…ik ben bang dat kreeg knippen op mijn bennen. Rende…rende….tot naar andere woonwijk. Mijn oude zus rende achter mij. Er waren niet zo veel verlichting op straat dus best piepdonker..wel best eng eigenlijk.

Er was waroeng die al dicht dus die was plek voor mij om te stoppen. Onder de verkoop plank zat ik in jongkok houding (ken je houding jongkok..niet zitten op billen maar op je voeten). Ik zag mijn oude zus lang lopen en bleef mijn naam roepen. Dhini…Dhini…..

Trouwens onder de plank wilde ik echt pipis/plassen. Ik kon echt niet tegen dus ik pipis. Ik zag mijn oude zus terug naar huis. Ja… vanaf waroeng waar ik stopte, kan ik mijn huis zien. Het word donker maar ik durfde echt niet om naar mijn huis terug te gaan. Ik ging wel terug naar mijn vrienden huis. Daar zat ik naar TV kijken. En toen kwam Bapak mij ophalen. Ik kon niet meer rennen dus ik ging samen met Bapak terug naar huis. Thuis waren mijn ouders gelukkig niet boos maar ik kreeg advies dat ik niet meer zo it doen. Dat is niet goed Dhini zei ze. Ik kreeg gelukkig geen straft of slaan. Ik weet dat mijn ouders nooit ons slaan maar toch was ik bang voor. Mijn vader kneep wel op benen (niet bij mij maar bij mijn oude zus). Hoewel mijn ouders niet boos waren, voelde ik me toch schuldig en ik ga niet meer doen. Echt niet leuk in de donker.

Op naar volgende deels, hoop ik