Bijna 2 weken heb Ik niet over my Dhin`s leven verhaal verder schrijven. Niet omdat lui ben maar want Ik heb geen tijd en bovendien heb andere onderwerpen die toch eerder moest updaten :blush:

Vandaag ga Ik toch weer verder te vertellen/schrijven :compy: wat Ik in my leven heb meegemaakt. Dit is deel 004. Vorige deels 001, 002 en 003.

In de jaren 1976 woonde myn ouders in speciale woonwijk voor soldaten. we noemen “asrama“. In middag speelde myn moeder vaak volleyball samen met andere buren. En myn vader kletse met andere vaders of speelde hij schaak.

Op een dag hoorden wij harde knal “Jeguer….Boem…!“. Heel erg harde knal 😮 . Ik stond toen voor de raam aan het kammen want was net klaar met avond douchen (Ik was toen 5 jaar oud) en myn oude zus was steeds buiten aan het spellen terwijl myn moeder was het aan het koken. Iedereen was paniek en schreeuwen naar buiten rennen. Myn moeder riep gelijk myn oude zus “Heni…Heniiiii…Heni…!” Myn vader kwam gelijk naar ons toe en Iedereen vroegen naar elkaar wat er aan de hand was. Andere zei “Misschien 2 treinen botsen”. Achter onze asrama is er spoorlijn. Ze gingen gelijk naar achter om te kijken maar niks te zien daar. En verder raden…

In de avond op dezelfde liepen myn ouders naar stad om veilig plek te zoeken. Ik herinner me dat myn vader mij vast houde en my moeder vaste myn oude zus hand en liepen naar de stad. Een paar dagen later weten wij allemaal waar die harde knal kwam. Deze kwam van P.T. Dahana (fabriek Bom) Tasikmalaya. Daarna….

Plotselling was Ik wakker in andere huis, stad en provincie. Volgende keer 005 : Piep kleine huisje

Ik hoop dat jullie nog leuk vinden om te lezen! :read:

Fijne dag allemaal :sun:

Liefs,